3 november 2017

In de 17de eeuw hadden Britse zeelui het op hun oude dag niet benijdenswaardig gemakkelijk. Na een hard leven op zee raakten ze vaak aan de bedelstaf. Werden ze ziek, dan zag het er voor hen ronduit rampzalig uit. Queen Mary II wou daar verandering in brengen en besloot tot de bouw van een maritiem hospitaal. Meer zelfs, het zou ook een soort van woon- en zorgcentrum voor gepensioneerde zeelui worden. Een beetje eigenbelang speelde mee. Enerzijds zou een prestigieus bouwproject aan de oevers van de Thames de nodige glans geven aan haar carrière als koningin -niemand minder dan Christopher Wren werd aangesteld als architect-, anderzijds was het publiciteit voor een job bij de Navy, al was het maar omdat je daar tenminste verzekerd was van een rustige oude dag… Helaas voor Queen Mary II heeft ze dit niet mogen meemaken, ze stierf aan de pokken nog voor de eerste steen gelegd was. Maar haar illustere gemaal, koning Willem van Oranje, zorgde er voor dat het gebouw er kwam. Het werd zo mooi dat her en der schande gesproken werd dat simpele zeelui dit schitterende paleis bevolkten..

Dik 300 jaar later. De Thames stroomt nog altijd door Londen, Greenwich ligt nog altijd waar het toen lag. De zeelui verblijven hier niet meer. En van de skyline aan de overkant zouden Mary en Willem staan kijken.

En wij, wij staan te kijken van de restauratiewerken die hier, aan de painted hall ceiling van het Old Royal Naval College aan de gang zijn. 300 jaar stof, roet en vuil worden vierkante centimeter per vierkante centimeter met engelengeduld verwijderd. Voor 10£ klim je 70 treden de stellingen op tot vlak onder het plafond, de imposante schilderingen op armlengte boven je hoofd. Een vrijwilliger gidst je met liefdevolle uitleg langs de barokke taferelen. Zo mooi kan geschiedenis zijn. Zo mooi ook muziek van Henry Purcell uit die tijd…

Ja, inderdaad, we zijn in Londen! En onze boot ligt in Dover, daar zeilden we op 1 november naar toe. Ik weet het, enige verwarring is begrijpelijk. Vorige week kondigde ik nog het onverwacht vroege einde van ons zeilseizoen aan en nu zijn we hier? Het zit zo…

Door de renovatiewerken in de haven zouden we eerder dan gewoonlijk uit het water gaan. Voor ons was 26 oktober 13h00 geprikt. Een blik op de getijtafels, enkele dagen voor die dag, doet ons de wenkbrauwen fronsen. “Hebben jullie het getij wel gezien?” Laagwater? Nee, toch, dat moet een vergissing zijn, laagste laagwater is niet het moment om uit het water te gaan. En zo komt het dat het einde van ons vaarseizoen uitgesteld wordt met twee weken. En kijk, van 1 tot en met 5 november wordt goed zeilweer voorspeld, de temperatuur valt mee, de wind zit goed, we kunnen nog een lang weekend weg… Nog maar eens het bewijs dat strak plannen en zeilen niet samengaan. Wat vorige week niet wou lukken, kan nu plots wel. En dit door een fijn misverstand!

1 november 2017

De zuidenwind die voorspeld was, is voor de verandering nog maar eens zuidwest en het wordt motorzeilen naar Dover. Kort voor zonsopgang vertrekken we en net wanneer de zon ondergaat komen we aan.

We besluiten een dagje in Dover te blijven, boeken een trein naar Londen, heen op vrijdagmiddag en terug op zaterdagavond. Zondag zeilen we naar huis.

Het heerlijke herfstweer op 2 november lijkt in niets op wat we een week eerder over ons heen kregen. Het is zonnig en zacht als we met de fietsjes naar een verrassend stukje Dover rijden, het natuurgebied Samphire Hoe. Bij de aanleg van de tunnel onder het Kanaal eind jaren 80, moest men een plek vinden voor de uitgegraven kalk, bijna 5 miljoen kubieke meter. Dat werd een stuk grond aan de voet van de kliffen ten westen van Dover. Eens alle werken er beëindigd waren nam de natuur het over en met de jaren is Samphire Hoe een natuurgebied met een rijke biodiversiteit geworden. De fietstocht waard.

En op zondag, na twee dagen Londen, zeilen we bij het krieken van de dag met een strakke westnoordwest terug naar Nieuwpoort. We vertrekken tegenstroom waardoor we helemaal verzet worden in zuidwestelijke, lees: verkeerde richting. Zo zullen we niet snel thuis raken.. Als we de eerste traffic lane netjes haaks op kompaskoers overgestoken hebben ziet onze gevaren track er een stuk minder haaks uit. Maar het tij keert en met wind én stroom mee wordt de verloren tijd snel goed gemaakt.

In de late namiddag beginnen dikke wolken zich samen te pakken en vlak voor de haveningang van Nieuwpoort vallen de eerste druppels. Snel rollen we ons grootzeil in, nu het nog droog is.

Einde vaarseizoen…

BewarenBewaren