Eén dag oostenwind, het is nu of niet!

‘Red sky at night, sailor’s delight. Red sky in morning, sailor’s warning.’ Door mijn jongste zus ooit losjes vertaald als ‘Rood in de nacht is een zeiler die lacht. Rood in de morgen is een zeiler met zorgen.’

Maandag 17 juli 2017

Hier in Newlyn laat de ondergaande zon een vlammende hemel achter. Newlyn. Half zeilend half tuffend zijn we vandaag de 35 mijl van Falmouth rond Lizard Point naar hier gevaren. In alles wat we aan boekjes en gidsen aan boord hebben lees ik dat zeilers in deze haven niet erg welkom zijn. Hier zwaaien vissers de plak. Maar behalve een nogal norse havenmeester valt het best mee.

En dan het weerbericht. Voor het eerst deze vakantie is er oostenwind voorspeld. Voor morgen. Alleen voor morgen. Het wordt dus kiezen. Blijven we hier en nemen we tijd om Newlyn, Penzance, St-Michael’s Mount te gaan bezoeken of glippen we dat weervenster door naar de Scilly eilanden? Het nu-of-niet-gevoel haalt het, we besluiten om morgenvroeg de oversteek te maken, wind in de poep.

Maar omdat het zonde is om te vertrekken zonder maar iets gezien te hebben van dit vissersdorp maken we aan het eind van de dag nog een flinke wandeling.

In een paar straten zijn we het dorp uitgelopen, een lange dijk strekt zich uitnodigend uit langs de baai. We stappen en blijven stappen.

De avondlucht is zoet, het zachte strijklicht van een ondefinieerbaar blauw. In de 19de eeuw was dit een kunstenaarsnest, bekend geworden als The Newlyn School. Schilders kwamen dit fijne inspirerende licht opzoeken. Als ik uitkijk over de baai begrijp ik waarom.

Langs het strand ligt een zwembad met zeewater, The Jubilee Pool. Gebouwd in de jaren dertig van vorige eeuw, helemaal gerenoveerd in de jaren negentig en bijna verwoest op Valentijnsdag 2014 toen een zware storm de kust aan flarden reet. Twee jaar duurde het om het art deco zwembad in zijn volle glorie te herstellen. Nu ligt het er vredig bij in het stille licht, een pareltje!

Dinsdag 18 juli 2017

Afkruisend voor de wind stuiven we over een donkerblauw deinende zee naar the Isles of Scilly.

Nog dit. Noem de eilandengroep liever niet the Scilly Islands. Dat vinden ze daar op die afgelegen plek niet fijn. Silly, zo veel als ‘dwaas’, weet je wel… Ze zijn al buitenbeentjes genoeg, die eilandbewoners…

Laat ons zeggen dat ik iets met Falmouth heb…

Vrijdag 14 juli 2017

Salcombe – Falmouth

72 mijl, net niet bezeild…

36 jaar geleden, in 1981 dus, zeilden mijn vader, zeilvriend Herman, mijn zus Sandra en ik van Terneuzen naar Falmouth. Eén tussenstop, Newhaven. De boot, een Spirit 28, onze Klabetter. Geen VHF, geen GPS, geen AIS. Dat bijna verste puntje van Engeland, het leek wel het einde van de wereld. Helden voelden we ons. Ik herinner me nog hoe wankel we op onze benen stonden na vele mijlen stevig zeilen, scherp aan de wind. Dat landziekte echt bestond, leerde ik toen.

En in Falmouth, in een curieus antiekwinkeltje, kocht mijn vader een kristallen karaf. Een cadeau voor mijn moeder die ons enkele weken later in het zuiden van Spanje zou opwachten. Toen we uitlegden dat dit fragiele geschenk nog de Golf van Biskaje over moest én Gibraltar voorbij, op een kleine zeilboot, knikte de man van de winkel vol begrip en pakte de karaf zonder verpinken en met de grootste zorg in. Hier kijken ze niet op van een zeiltocht meer of minder. Hier in Falmouth worden ze geboren met een boot in hun buik. Iedereen vaart, jong en oud. Met grote boten en kleintjes, nieuwe of hele oude. Ze zeilen, roeien, varen op motor. Het water hun speeltuin.

Vandaag, bij aankomst, besef ik meteen hoe niet objectief mijn beeld van Falmouth is. De grote kade met kranen was ik helemaal vergeten, die paste wellicht niet in mijn geromantiseerde herinnering. Voor mij was Falmouth een grote baai, met honderden boten dobberend aan boeien, waar Cornish Crabbers verrassend snel tussendoor zeilen. Met donkergroene dik beboste hellingen aan weerszijden van de schier eindeloze rivier. Met statige huizen die uitkijken over dit bevallig vaarwater. Alles klopt, maar er is wél nog de kade met kranen…

Zaterdag 15 juli 2017

Na een nacht aan een boei, verkassen we naar de Mylor Yacht Harbour, een gezellige marina ‘net om de hoek’ in Carrick Roads, de monding van de River Fal. We fietsen voor wat boodschappen naar het dichtstbijzijnde dorpje, Mylor Bridge. Een winkel, een beenhouwer en een pub, The Lemon Arms. Hartige pubfood, vasttapijt waarvan de kleuren wedijveren met die van de bloemen op tafel, de bloemen in de bloembakken, de bloemen overal. Muziek van Lionel Richie… Zou die niet bijna dateren van toen we met onze Klabetter naar Falmouth zeilden?

Zondag 16 juli 2017

Laat ons nog een dagje blijven. De wolken hangen zwaar over Cornwall maar dat vinden we niet erg en we trekken met de fietsjes naar Falmouth. Onze tocht gaat tussen bomen, langs modderige kreken, rommelige scheepswerfjes. Onderweg stoppen we voor een aperitiefje bij de Royal Cornwall Yacht Club, ’s middags lunchen we in Falmouth en terugkeren doen we via een dorp dat ooit Nankersey heette. Tot Nederlandse ingenieurs hier in de 17de eeuw kwamen werken en het gewoon Vlissingen noemden, zoals thuis. Nu dus Flushing…

Vlakbij de marina ligt de mooie St Mylor Church, midden in het groen, scheefgezakte grafzerken uit lang vervlogen tijden kris kras er om heen.

Een forse gedenksteen met de naam HMS Ganges en een afbeelding van een olifant wekken mijn nieuwsgierigheid. Een verbleekt plakkaat verduidelijkt dat de HMS Ganges van 1866 tot 1899 in Falmouth lag, meer bepaald op de plaats waar nu de Mylor Yacht Harbour ligt. De driemaster, in 1821 gebouwd in Bombay (de olifant!), was een opleidingsschip voor jongens tussen 15 en 17. Later verhuisde het schoolschip naar Shotley, waar niet meer opgeleid werd aan boord maar in een echt schoolgebouw. 110 jaar -de opleiding bleef bestaan tot 1976- en 150.000 rekruten hebben van Ganges een begrip gemaakt in de UK. Maar aan het eind van de 19de eeuw was het leven aan boord ongemeen hard. En helaas werd het een aantal onder hen fataal. Ziektes als mazelen, roodvonk en griep maar ook ongelukken eisten 53 levens in de 33 jaar dat de HMS Ganges in Mylor lag. Voor die jongens staat dit gedenkteken hier. En is er nog niet zo heel lang geleden een krans neergelegd… Ik vraag me af door wie. In de steen staan hun namen gebeiteld. En hun leeftijden. Op de maand nauwkeurig uitgespeld.15 jaar en 8 maand, 16 jaar en 6 maand, 17 jaar en 9 maand…

Onwillekeurig denk ik terug aan de zeiltocht uit mijn jeugd naar Falmouth, ik was toen 17 jaar en 11 maand…

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren