Categorie archief: London

Records en superlatieven

Posted on by
1

Bloedstollend. De finish van de Route du Rhum 2018. Op 11 november glijdt de Franse zeiler Francis Joyon de aankomstlijn in Guadeloupe over en wint. Nauwelijks 7 minuten en 8 seconden na hem finisht François Gabart. De Route du Rhum, transatlantische solo-zeilwedstrijd van Saint-Malo, Frankrijk naar Point-à-Pitre, Guadeloupe werd voor het eerst in 1978 gevaren en vindt om de vier jaar plaats. Joyon, 62 jaar, wint niet alleen van de 27 jaar jongere Gabart, maar zet ook een record neer. 3542 mijl in 7 dagen, 14 uur en 21 minuten, gemiddelde snelheid 19,42 knopen… Een man en een zeilboot. Hallucinant en onwerkelijk.

Wedstrijdzeilen, ik heb er oprecht bewondering voor, maar zelf zijn we niet zo bezig met snelheid. Dat we niet competitief ingesteld zijn, we zeggen het graag. Maar toegegeven, als onze boot lekker loopt, vinden we het toch fijn. En als niet alleen de wind maar ook de stroming een handje helpen vinden wij een knoop meer ook best opwindend.

1 november 2018 – zeilen van Nieuwpoort naar Dover

De weersvoorspellingen zijn niet veelbelovend voor ons geplande retourtje Engeland. Maar zoals wel vaker, haalt mijn schipper zijn schouders op als ik er voor de zoveelste keer de weerberichten op nakijk. Te lang op voorhand kijken maakt je nodeloos zenuwachtig, vindt hij. En hij krijgt gelijk. De dag voor vertrek wordt een zuidzuidwest van vijf Beaufort voorspeld, ideaal! We vertrekken met het ochtendgloren uit Nieuwpoort aan een gezapig tempo. Zelfs de zon laat zich zien.

Net voorbij Duinkerke krijgen we de stroom mee en lopen vlot 7 knopen. Ter hoogte van Calais worden dat er 8 en meer. Snelheid, het doet iets met een mens. Ik kijk steeds vaker naar onze ETA op de Ipad. En ga ook stiekem mee rekenen. Als we aan dit tempo doorvaren, en de stroming neemt nog wat toe, dan komen we om zo laat aan.. We blijven stevig doorgaan tot in Dover en klokken uiteindelijk af op 7 uur en 55 minuten voor 56,9 mijl, 7,18 knopen gemiddeld. Ik hou geen statistieken bij, maar voor ons voelt dit lekker als een record…

2 en 3 november 2018 – met de trein van Dover naar Londen en terug

Het Kanaal overzeilen van Nieuwpoort naar Dover, de trein nemen van Dover naar Londen en vice versa, zeker niet de snelste manier om te gaan city-trippen in Londen, misschien wel de origineelste, maar ook gewoon leuk. Records, superlatieven, waar je ook kijkt, wat je ook leest, de wereld van vandaag lijkt er voortdurend mee te moeten uitpakken. Las glimlacht als mensen het vol overtuiging hebben over het mooiste strand, de mooiste kust, de mooiste zonsondergang. Hebben ze dan alles al gezien, vraagt hij zich spottend af, en is gewoon mooi niet mooi genoeg?

Londen, dat is een superlatief op zich. De snelst veranderende skyline (Canary Wharf), een pub genoemd naar de beroemdste Britse zeeslag (Trafalgar Tavern), de grootste boot-in-een-fles (maritiem museum, Greenwich), het meest unieke uitzicht over Londen (Emirates Cable Car), de leukste plek voor een herfstwandeling in november (Hampstead Heath) en de populairste figuur uit de Britse maritieme geschiedenis (Admiraal Nelson), die het allemaal onbewogen aankijkt…

En wij, wij boeken onze hoogste overnachting ooit en vergapen ons aan het mooiste nachtelijke uitzicht over Londen…

4 november – zeilen van Dover naar Nieuwpoort

Bij het krieken van de dag vertrekken we. We zijn de haven nog niet uit wanneer, net als de zon opkomt, de hemel enkele tellen fel oranje en purper kleurt. “Wacht, wacht!”, gil ik en spurt naar binnen om mijn camera te halen. “Dit is de mooiste ochtendlucht ooit!” Mijn schipper hijst het grootzeil en glimlacht.

In de loop van de dag zakt de wind helemaal weg en een record zit er niet in. Maar een mooie zeildag was het zeker.

London, hetzelfde maar dan anders..

Posted on by
1

Hemelvaart 2018

Al varen we al jaren met het lange weekend van Hemelvaart naar London, dit keer is het anders. Zo anders, dat het mij een beetje gespannen maakt.

Er varen drie nieuwkomers mee… Zeilers die de tocht naar London graag willen doen, maar liever nog niet alleen. Heel goed kennen we ze niet. In mijn bed lig ik te denken aan de vele mijlen naar Queenborough, het vroege opstaan, het weerbericht… Iedereen is voorbereid, maar toch…

En bij ons aan boord vaart mijn nicht An mee. Dat wij jaarlijks met eigen boot naar London zeilen vond haar man Koen zo knap dat meer dan eens het plan werd gesmeed om mee te gaan. Maar het bleef bij een plan. Zomaar ineens werd hij ziek, het noodlot haalde hem in, zeilen naar London kon niet meer. Nooit meer, want hij stierf. En nu is An bij ons aan boord en vaart mee naar London. Voor Koen.

An en ik zien mekaar niet vaak, maar van het ogenblik dat ze aan boord stapt voelt het nog precies als de logeerpartijtjes van uit onze kindertijd, gewoon gezellig.

En Koen, hij is ook een beetje mee, een foto in de achterzak van haar jeans…

Woensdag 9 mei 2018

Voor de 85 mijl naar Queenborough, tussenstop in de monding van de Thames, laat de wind ons het grootste gedeelte van de tocht in de steek. Het worden vele motoruren en iedereen is blij als we de Medway kunnen opvaren voor wat welverdiende rust.

Donderdag 10 mei 2018

Maar niet voor lang, want voor de tweede dag op rij moeten we nog maar eens ontiegelijk vroeg op. Er valt niet te kiezen, om de Thames op te varen moet je de stroom halen als een trein en vandaag gaat die om vier uur ’s ochtends! En dan gaat het nog regenen ook. En staat er een gemene wind recht op kop. We ploeteren de Thames op, vier masten in ons kielzog.

Maar in de laatste bochten schuiven de wolken open, breekt de zon door en toont de skyline van London zich in al haar glorie. Een gevoel van euforie.

Nu nog de sluis naar Limehouse Basin Marina door en daar liggen we, vijf boten gezellig samen. De rest van de dag gaat op aan aperitieven, dutjes en barbecuen…

Vrijdag 11 mei 2018

Vandaag doen we wat London zo leuk maakt. Wandelen in het groen, je wandelend laten verrassen door verborgen pareltjes, beetje shoppen, beetje mensen kijken in de metro, een tentoonstelling, thee drinken en verrassend lekker eten.

Zaterdag 12 mei 2018

De Thames terug af varen moet ook met de stroom mee. Omdat dat pas na de middag kan, hebben we nog een ochtend om fijn te fietsen rond Isle of Dogs.

’s Avonds bij aankomst in Queenborough blijkt het daar zo druk dat er afmeerboeien te kort zijn. Maar de havenmeester laat ons wel een uit de kluiten gewassen exemplaar van een werkschip nemen!

Zondag 13 mei 2018

Wil je snél naar London, dan doe je dat beter niet met een zeilboot. En toch maken net die vele uren varen de tocht zo bijzonder. Toen An vier dagen geleden bij ons aan boord kwam, had ze twee fijne attenties mee. Het eerste een tijd-doosje. Nee, tijd zit er niet in. Wel een bladwijzer-clip met een komma er op, symbool voor rustpunten, adempauzes. En dat is precies wat we doen als we varen, we nemen de tijd, verzoenen ons met de traagheid. Het tweede cadeautje een fles wijn met daar op de woorden ‘Het aardigste aan plezierige dingen is de herinnering’. En op zee verglijden de uren terwijl we veel herinneringen ophalen. Dat doet deugd, en dat mag duren…

En wat de nieuwkomers betreft. Hun boten heten Trimar, Baldr en Clover. Een trimar is iemand die graag op trim is, op stap dus. Ook wel een zwerver, vagebond. Maar in de naam zitten ook de drie zeeën die de eigenaren ooit willen bevaren, Noordzee, Atlantische Oceaan en Middellandse Zee. Baldr, dat is dan weer een Noorse god, die overal licht en vreugde brengt. En Clover? Gewoon, een klavertjevier, geluksbrenger…

Ik had kunnen weten dat ik me geen zorgen hoefde te maken.

(met dank aan Wim van Trimar voor deze twee knappe foto’s)

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

“Hebben jullie het getij wel gezien?”

Posted on by
Beantwoorden

3 november 2017

In de 17de eeuw hadden Britse zeelui het op hun oude dag niet benijdenswaardig gemakkelijk. Na een hard leven op zee raakten ze vaak aan de bedelstaf. Werden ze ziek, dan zag het er voor hen ronduit rampzalig uit. Queen Mary II wou daar verandering in brengen en besloot tot de bouw van een maritiem hospitaal. Meer zelfs, het zou ook een soort van woon- en zorgcentrum voor gepensioneerde zeelui worden. Een beetje eigenbelang speelde mee. Enerzijds zou een prestigieus bouwproject aan de oevers van de Thames de nodige glans geven aan haar carrière als koningin -niemand minder dan Christopher Wren werd aangesteld als architect-, anderzijds was het publiciteit voor een job bij de Navy, al was het maar omdat je daar tenminste verzekerd was van een rustige oude dag… Helaas voor Queen Mary II heeft ze dit niet mogen meemaken, ze stierf aan de pokken nog voor de eerste steen gelegd was. Maar haar illustere gemaal, koning Willem van Oranje, zorgde er voor dat het gebouw er kwam. Het werd zo mooi dat her en der schande gesproken werd dat simpele zeelui dit schitterende paleis bevolkten..

Dik 300 jaar later. De Thames stroomt nog altijd door Londen, Greenwich ligt nog altijd waar het toen lag. De zeelui verblijven hier niet meer. En van de skyline aan de overkant zouden Mary en Willem staan kijken.

En wij, wij staan te kijken van de restauratiewerken die hier, aan de painted hall ceiling van het Old Royal Naval College aan de gang zijn. 300 jaar stof, roet en vuil worden vierkante centimeter per vierkante centimeter met engelengeduld verwijderd. Voor 10£ klim je 70 treden de stellingen op tot vlak onder het plafond, de imposante schilderingen op armlengte boven je hoofd. Een vrijwilliger gidst je met liefdevolle uitleg langs de barokke taferelen. Zo mooi kan geschiedenis zijn. Zo mooi ook muziek van Henry Purcell uit die tijd…

Ja, inderdaad, we zijn in Londen! En onze boot ligt in Dover, daar zeilden we op 1 november naar toe. Ik weet het, enige verwarring is begrijpelijk. Vorige week kondigde ik nog het onverwacht vroege einde van ons zeilseizoen aan en nu zijn we hier? Het zit zo…

Door de renovatiewerken in de haven zouden we eerder dan gewoonlijk uit het water gaan. Voor ons was 26 oktober 13h00 geprikt. Een blik op de getijtafels, enkele dagen voor die dag, doet ons de wenkbrauwen fronsen. “Hebben jullie het getij wel gezien?” Laagwater? Nee, toch, dat moet een vergissing zijn, laagste laagwater is niet het moment om uit het water te gaan. En zo komt het dat het einde van ons vaarseizoen uitgesteld wordt met twee weken. En kijk, van 1 tot en met 5 november wordt goed zeilweer voorspeld, de temperatuur valt mee, de wind zit goed, we kunnen nog een lang weekend weg… Nog maar eens het bewijs dat strak plannen en zeilen niet samengaan. Wat vorige week niet wou lukken, kan nu plots wel. En dit door een fijn misverstand!

1 november 2017

De zuidenwind die voorspeld was, is voor de verandering nog maar eens zuidwest en het wordt motorzeilen naar Dover. Kort voor zonsopgang vertrekken we en net wanneer de zon ondergaat komen we aan.

We besluiten een dagje in Dover te blijven, boeken een trein naar Londen, heen op vrijdagmiddag en terug op zaterdagavond. Zondag zeilen we naar huis.

Het heerlijke herfstweer op 2 november lijkt in niets op wat we een week eerder over ons heen kregen. Het is zonnig en zacht als we met de fietsjes naar een verrassend stukje Dover rijden, het natuurgebied Samphire Hoe. Bij de aanleg van de tunnel onder het Kanaal eind jaren 80, moest men een plek vinden voor de uitgegraven kalk, bijna 5 miljoen kubieke meter. Dat werd een stuk grond aan de voet van de kliffen ten westen van Dover. Eens alle werken er beëindigd waren nam de natuur het over en met de jaren is Samphire Hoe een natuurgebied met een rijke biodiversiteit geworden. De fietstocht waard.

En op zondag, na twee dagen Londen, zeilen we bij het krieken van de dag met een strakke westnoordwest terug naar Nieuwpoort. We vertrekken tegenstroom waardoor we helemaal verzet worden in zuidwestelijke, lees: verkeerde richting. Zo zullen we niet snel thuis raken.. Als we de eerste traffic lane netjes haaks op kompaskoers overgestoken hebben ziet onze gevaren track er een stuk minder haaks uit. Maar het tij keert en met wind én stroom mee wordt de verloren tijd snel goed gemaakt.

In de late namiddag beginnen dikke wolken zich samen te pakken en vlak voor de haveningang van Nieuwpoort vallen de eerste druppels. Snel rollen we ons grootzeil in, nu het nog droog is.

Einde vaarseizoen…

BewarenBewaren

Mag ik het over Londen hebben?

Posted on by
Beantwoorden

Hemelvaart 2017

Naar Londen zeilen met Hemelvaart, een aantal jaren geleden zijn we het beginnen doen. Met een boot of drie, vier, wisselende gezelschappen. Elke keer is anders, elke keer ontdekken we nieuwe dingen. Ook nu. Stof voor een stukje.

Maar mag ik het over Londen hebben, nu -amper een week later- die dynamische stad nog maar eens is opgeschrikt door gruwelijke terreur? Moeten we treuren en zwijgen, en overwegen om er niet meer te komen? Of mag ik het over het Londen hebben, over die multiculturele, bruisende stad met zoveel gezichten? Ik denk dat ik het over Londen moét hebben. Over deze stad die niet klein te krijgen is, die zichzelf opnieuw uitvindt, keer op keer.

Net zoals de tachtigjarige kunstenaar David Hockney aan wie Tate Britain een grote overzichtstentoonstelling wijdt. 60 jaar uitbundige creativiteit, dat wil ik graag zien. Nee, ik heb nog geen tickets. Met een zeilboot weet je nooit, storm, pech, misschien raak je zelfs niet in Londen.. En dus queuen we geduldig, very british indeed.

En dan is daar, temidden van indrukwekkende schilderijen, tekeningen en collages, dat verrassend video kunstwerk, The Four Seasons, Woldgate Woods. Op vier wanden telkens negen schermen met hetzelfde landschap, in elk seizoen. De beelden zijn gemaakt vanuit een rijdende auto en zuigen je traag hypnotiserend mee. De traagheid is ontroerend, de seizoenen onverstoorbaar volhardend. Alles herbegint. Altijd.

Onze tochten naar Londen zijn nooit hetzelfde. Dit keer is de zon brandend van de partij, en ontbreekt de wind. Helemaal. We tuffen lange uren.

Geen wind betekent plat water in de Thamesmonding. Zo plat dat mijn schipper in afwachting van het getij wel eens wil ankeren in plaats van Queenborough aan te doen zoals gewoonlijk. Iets voorbij Nore Sand liggen we op de eerste rij voor een magische zonsondergang.

De volgende ochtend neemt de stroom ons mee richting Londen. Onderweg krijgen we het bezoek van de politie in een zwarte zodiac. Met de vriendelijke maar besliste uitnodiging om ieder verdacht feit te willen melden op een bijzonder nummer. Ook her en der in de stad vragen affiches om waakzaamheid. De volgende dag herinnert een wandeling over Westminster Bridge aan de recente terreurdaad van 22 maart 2017. En de feiten halen mijn woorden in, afgelopen zaterdag 3 juni 2017 waren London Bridge en Borough Market het doelwit van nog meer driest terreur.

Maar stilstaan doet Londen niet. Haar skyline verandert even snel als het werk van David Hockney. Na Tate Britain gaan we richting Battersea Power Station. Deze iconische plek, in ons collectief geheugen geprent door de lp Animals van Pink Floyd, wordt aan hoog tempo verbouwd tot luxueus woonoord.

In contrast met die niet aflatende bouwwoede ligt iets verderop Battersea Park felgroen te genieten van het ongewone zomerweer. De Thames stroomt onophoudelijk, vijf uur naar zee -een kleine adempauze bij het kenteren van de stroom- en zeven uur terug.

Zoals steeds overnachten we met onze boten in Limehouse Basin Marina. Het is er goedkoper en rustiger liggen dan in St. Katharine Docks en er is een metrohalte vlakbij. De vele narrowboats die er liggen zorgen voor een boho sfeertje en je kan er ongestoord barbecuen op het ponton.

Vlakbij London Docklands. Waar in Canary Wharf, Londens tweede zakencentrum, de ene glimmende wolkenkrabber na de andere verrijst. Maar waar je ook heerlijk kan fietsen langs de Thames of op Isle of Dogs verrast wordt door leuke pleinen, een gezellige pub. Van daar kan je zelfs via een voetgangerstunnel onder de Thames door naar de overkant, naar Greenwich.

Londen blijft verrassen, blijft ons verbazen. Wij blijven gaan. Keep calm and carry on…

 

 

 

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

Vallende sterren zoveel je wil, maar London, vergeet het maar…

Posted on by
Beantwoorden

Perseus en Andromeda, dat zijn zo’n beetje de Brad Pitt en Angelina Jolie uit de Griekse mythologie, een blits koppel. Perseus was een knappe halfgod met heel wat heldendaden op zijn palmares. Andromeda een schoonheid die bijna aan een zeemonster werd gevoerd, als die dappere Perseus haar niet had gered. Ze werden verliefd, leefden nog lang en gelukkig en kregen vele kindertjes. Maar ook elk een sterrenbeeld. En ieder jaar zo ongeveer halfweg augustus, suist een meteorenregen door het sterrenbeeld van Perseus. Astronomen noemen dat de Perseïden, wij gemakshalve vallende sterren. En mijn schipper wil die zien waar je ze best van al kan zien, op zee..

Donderdag 11 augustus 2016 09:00 pm

En zo vertrekken we uit Nieuwpoort, vier zeildagen in het verschiet en mooi weer op komst.

Kort na ons vertrek klaart de hemel voorzichtig uit en nu, om 02:00 am, barst ze van de sterren. Ondanks het licht van de maan zien we met verbazende regelmaat vallende sterren naar beneden zoeven. Nog een, en nog een. Oh kijk, nog een. En wij maar wensen doen. Een van die wensen is dat het wat sneller mag gaan met de boot. We hadden gerekend en geteld, stroming, wind, het kon wel. Maar de zee wil niet mee. We trappelen haast ter plekke, venijnige korte golfslag dwarsboomt ons plan, rechtstreeks naar London varen… De wind komt meer tegen te zitten dan verwacht. We zetten de motor bij, het maakt bedroevend weinig uit, hoe kán dat nu? En hoe verder de nacht vordert, hoe meer het er naar uit ziet dat het niet zal lukken. Om de Thames in één getij op te varen moeten we bij de Medway boei zijn met laagwater Sheerness en dat halen we niet.

Ongeloof en twijfel. We rekenen en tellen opnieuw. Maar het is wat het is, we haalden onze voorziene gemiddelde snelheid niet. En nu kan het niet meer. Dan worden we boos. Hoe hebben we dat laten gebeuren? Hoe konden we zo stom zijn, waarom zijn we niet vroeger vertrokken? Maar boos zijn lost niets op en we moeten er ons bij neerleggen, het kan niet en dat is zo. Een boot is geen auto, de zee is geen snelweg. Punt. En ten slotte eindigen we met ‘Wat nu?’… En al heel gauw is er een nieuw plan: laten we naar de river Orwell varen.

De sterren blijven vallen, tot aan het eerste ochtendschemer. En wij verleggen onze koers.

Zaterdag 13 augustus 2016

We drijven aan een boei op de Orwell. De rivier heeft iets magisch. We zitten en kijken. En blijven kijken. Het water stroomt voorbij, de tijd stroomt voorbij. Het is warm, het is zomer. Op een rivier verandert alles voortdurend, het licht, de wolken, de boten die zich schikken naar de stroming, niet allemaal tegelijk, maar groepje per groepje, als een dans op het ritme van de rivier.

De dag is al ruim over de helft als we besluiten om toch maar in beweging te komen.

We zeulen het bijbootje aan dek, pompen het op en laten het te water. Op het moment dat Las de buitenboordmotor installeert, wordt zijn aandacht getrokken door een oranje zweem bij de schroef. Wat porren met de pikhaak levert een eerste sliert nylon op. Dan maar duikpak aan en duikbril op, mes in de hand en het water in. Uiteindelijk snijdt Las een kluwen van feloranje taai weefsel van rond onze schroef…

Geen wonder dat we ter hoogte van Margate nauwelijks vooruitgang hadden, ondanks onze motor… Zo zouden we nooit in London geraakt zijn..

Onwillekeurig moet ik even terugdenken aan de Griekse goden. Bemoeiden zij zich niet al te graag met de sterfelijke mens als die te overmoedig werd?

Een serieuze Italiaan in Londen

Posted on by
Beantwoorden

Ik kook graag. En beschouw mezelf als een no-nonsense kok. In mijn keuken geen -tig ingrediënten waarvoor je het halve land afreist, je blauw betaalt en bij gebruik van dat ene schepje, op de verpakking leest dat het te kort houdbaar is om ooit op te gebruiken. In mijn keuken ook geen gesofisticeerde apparaten die -gekocht in een vlaag van culinaire overmoed- vaak roemloos eindigen als kastenvulling, zoals mijn moeder zegt. Op de boot, in mijn kombuis wordt het helemaal downsizen. En dat is leuk. Want hoe meer je met weinig voor elkaar krijgt, des te groter de voldoening.

Zondag 1 november 2015

We zijn met de boot in Dover en hebben de trein naar Londen genomen. Met een plan. Walthamstow ontdekken, en dan vooral de Walthamstow Farmers Market die elke zondag doorgaat van 10 am-2 pm.

Toegegeven, wanneer ik het handvol kramen op het mistige pleintje zie, ben ik wat ontgoocheld. Is dit alles?

Maar schijn bedriegt. Ieder kraam verrast. Groentjes recht van de boerderij, prijswinnende kazen en goudgele boter, geurende broden en succulente taartjes, biologisch appelsap, worstjes en … Italiaanse specialiteiten.

Zo bedeesd als de Britse boerenjongen van de cheddar en de boter is, zo uitbundig de Italiaanse jongeman van The Seriously Italian Company. Terwijl we proeven van pesto met pistachenoten, tapenades, olijven en gnocchi, beschrijft hij met brede gebaren als een magiër wat je allemaal op tafel kan toveren met zijn koopwaar. ‘We gaan vanavond niet op restaurant’, denk ik, wanneer ik proef van de pesto met rucola. Wild rocket pesto. En we kopen ook nog een pak gnocchetti sardi, een pastasoort uit Sardinië, maar dan in Londen gemaakt. Als toetje krijgen we nog een filosofische kijk op het verschil tussen leven in Rome en leven in Londen. En een brede glimlach.

Van mij krijg je een recept.

Pasta pesto Pat Panick

Kip – champignons – rode ui – tomaat – olijfolie – pasta – pesto

Kip, champignons en ui in stukjes snijden. De kip bruin bakken in hete olijfolie, ui en champignons toevoegen en kruiden. Een scheutje rode wijn er over. Op zacht vuur laten garen zonder af te dekken. Ondertussen de pasta koken. Afgieten, op smaak brengen met peper en zout en olijfolie. De fijngesneden rauwe tomaat onder de kip scheppen. Meteen opdienen met een flinke lepel pesto.

Geschaafde Parmigiano (of Grana Padano) zou hier ook lekker bij geweest zijn, maar dat had ik niet aan boord.

O ja, en ook nog dit: onontbeerlijk hierbij is een goed glas wijn. En minstens zo onmisbaar: een olijfolie om u tegen te zeggen. Zoals de olijfolie die thomas & gli altri in Puglia maken. Die heb ik altijd aan boord.

Buon appetito!

Zeilen en een dagje Londen, heerlijke herfst combo!

Posted on by
3

Halloween, Allerheiligen, Allerzielen, wat dan ook, maar herfst is het nu echt wel. Steeds kortere dagen, herfststormen, regen luiden het einde van het vaarseizoen in. Alhoewel, mijn schipper vindt alle seizoenen goed om te varen. Maar eerlijk is eerlijk, voor mij mag het een beetje minder vanaf nu. We hebben dan ook een fijn compromis gevonden. We zeilen naar Dover, sporen de volgende dag naar Londen en zeilen de derde dag terug naar Nieuwpoort. Voor Las ideaal om nog een flinke zeiltocht te maken, voor mij het perfecte excuus om nog eens naar Londen te trekken, stad naar mijn hart…

Vroeg uit de veren, de Webasto spint als een tevreden kat, ontbijt op zee.

De weerberichten kloppen niet, fijn is dat als ze windstil voorspelden maar het lekker vier beaufort waait, uit het zuidoosten nog wel. Bovendien nog flink wat stroom mee en geloof het of niet, de zon is de hele dag van de partij! Mooier kan je niet hebben op een 31 oktober.

Vlak voor de haven van Dover staat er een woelig zeetje, wind tegen stroom. Als we op een kwart mijl van de haveningang Dover Port Control oproepen om ‘toestemming in’ te vragen worden we vriendelijk verzocht om de volgende keer onze komst al van 2 mijl voor de haven te willen melden. Dat is nieuw voor ons.

De marina in het Granville Dock is niet altijd toegankelijk, de sluisdeur is enkel geopend van 3,5 uur vóór tot 4,5 uur na hoogwater. Een beetje rekenen en tellen, ons zal het maandag goed uitkomen. We liggen ook wel graag in het Tidal Dock, maar hier liggen we rustiger.

1 november. Een aarzelend zonnetje worstelt met de mist. In amper een uur en vijf minuten sporen we van Dover naar Londen. We gaan jaarlijks een à twee keer naar Londen. Met het Hemelvaartweekend zeilen we via Queenborough naar Lime House Marina, met 1 november doen we het half zeilend half sporend. Omdat onze tijd in Londen zelf beperkt is, heb ik altijd een plan. Dit keer is dat Walthamstow gaan ontdekken en dan naar de tentoonstelling ‘The World Goes Pop’ in Tate Modern. Meer dan genoeg voor een dag. Maar eerst naar de markt!

We kopen brood, kaas, boter, pesto en pasta, heerlijk. Langs stille straten -niet te geloven dat je hier amper zes metrohaltes northbound van het drukke St. King’s Cross Pancras bent- wandelen we naar de William Morris Gallery. De Britten koesteren hun helden. Een knus museum, gratis bovendien, omgeven door het prachtige Lloyd park. De ideeën en realisaties van William Morris, denker/ontwerper uit de tweede helft van de 19e eeuw, bezieler van de arts-and-craftsbeweging komen verfrissend over. Verrassend verfrissend. Leefde hij vandaag, hij zou een hipster pur sang zijn.

Een wandeling verder kom je in Walthamstow Village, dorpsgevoel, hippe eethuisjes, trendy en vintage winkeltjes.

Na de middag trekken we richting Thames. Het is een schitterende herfstdag, mensen genieten van het zonnetje, kuierend langs de South Bank. Als je Tate Modern bezoekt, en je bent een artistieke indigestie nabij, trek dan naar de zesde verdieping van dit indrukwekkende museum. Je kan er lekker eten, maar net zo goed iets drinken terwijl je van een subliem uitzicht geniet. Op de kaart vind je zowel cocktails met namen als ‘See no Monkey hear no evil’ of ‘Honeyed Words’ als Britse biertjes waar je nog nooit van hoorde.

Na een gevulde dag keren we terug naar Dover. Ik kook lekker aan boord en we gaan vroeg naar bed.

2 november. Vijf uur is echt wel vroeg. En kil. We zijn net de haven uit als de horizon verdwijnt in een dikke mistbank die uit het niets over zee walst… Om even later op te lossen en de zon spectaculair te laten doorbreken. Het wordt een prachtige dag, de wind waait aanvankelijk flauw, maar we zeilen. Traag maar in de zon! Na de middag trekt de wind aan en maakt de felblauwe lucht plaats voor een grauwe novemberhemel. We hebben meer stroom tegen dan in de heenreis, en de tocht duurt flink wat langer. Het is donker als we Nieuwpoort binnen varen.

Ook dat is november…