The Anchorstone, Dittisham

Dinsdag 25 juli 2017, Dart Marina, Dartmouth

‘Beste meneer op de veerpont tussen Dartmouth en Kingswear. Ik ken u niet en u kent mij niet. De kans dat u deze blog leest is nihil. En dat is allemaal jammer, want ik zou u erg graag willen bedanken voor de leuke babbel en uw fantastische tip! Dankzij u had ik vandaag zowat de leukste lunch ooit.’

Dag 1 in Dartmouth

We zijn hier aangekomen na een zeiltocht van 24 uur, St-Mary’s – Dartmouth, zo’n 120 mijl. We fietsen tot Dartmouth Castle. Nu ja, fietsen. Elke vijf minuten stoppen we omdat we onze ogen niet kunnen afhouden van de rivier.

Op de Dart varen ferry’s af en aan, boten en bootjes laveren er tussen, een heuse raderboot neemt toeristen mee. In de late namiddag nemen we het veerpontje van Bayards Cove naar Kingswear. Heel apart. Een stevige boot duwt en trekt de pont naar de overkant.

Veel is er in Kingswear niet te zien, behalve dan het zicht op de rivier van aan de andere kant. En de geveltjes in snoepkleuren, van dichtbij. En de rook van de stoomtrein die van daaruit vertrekt, langs de rivier.

Op de terugtocht met de veerpont ontmoeten we een man met een boormachine in de hand. Hij grapt dat hij nog even moet gaan klussen op zijn bootje -hij wijst naar het superjacht de Lady Christina dat op de rivier ligt te pronken.

‘Altijd wel wat te doen op zo’n boot,’ knipoogt hij. ‘Op onze boot ook’, lachen we terug. We raken aan de praat. En dan vraagt hij wat we wel vinden van het Engelse eten? Ik grap dat we meestal zelf koken aan boord. En dan zegt hij dat er toch iets is dat ze hier niét verprutsen, namelijk hun overheerlijke seafood. En daarvoor moet je in Dittisham zijn, in het Anchorstone Café, een eind stroomopwaarts op de Dart. Ze doen enkel lunch…

Dag 2 in Dartmouth

Vanmorgen zijn we om diesel geweest. Witte diesel. Te voet dus, geladen met jerrycans. Al was de havenmeester zo lief om ons terug te brengen met de auto, de dag is ruim over de helft als we terug aan boord zijn.

Zouden we het nog halen om in Dittisham te gaan lunchen? Dat blijkt makkelijker gedacht dan gedaan. Enkel de twee kleine bootjes van Dittisham Ferries varen het traject. En helaas, daar hadden we voor moeten reserveren. Ook bellen naar de Anchorstone is niet bemoedigend, een antwoordapparaat maakt duidelijk dat ze het te druk hebben om tijdens lunchtijd de telefoon op te nemen. Beneden aan het grote ponton dobbert de Sandpiper. Kijk, de schipper is aan boord, kom, we gaan een praatje slaan…

En ja hoor, we kunnen toch nog mee op de boot van 14:00, iemand belde af. Komt normaal om 16:00 terug, maar -knipoog- als we echt willen mogen we ook nog om 17:00 terugkeren met de Carlina. Een handgeschreven ticketje is ons vervoersbewijs. Het knuffelgehalte van de schipper is net zo ontroerend als zijn boot, het tochtje op de rivier zalig.

En Dittisham? Dat is alles wat de leuke meneer van op de veerpont beschreven had. Het gezellige eetcafé aan de ene kant, de FBI aan de andere kant. FBI? Gewoon, Ferry Boat Inn.. Het mooie weer maakt het alleen nog mooier. En dat we de laatsten zijn die mogen komen lunchen in het Anchorstone Café geeft ons het gevoel de lotto gewonnen te hebben. En zo word ik met een paar dagen vertraging met een subliem verjaardagsetentje verwend… Gegratineerde oesters, krab, een koel wijntje en een uitzicht om in te lijsten!