20 maart 1940

“Toen ze dachten iedereen van het schip te hebben gehaald, hoort de bemanning van de reddingsboot verbaasd de scheepsbel luiden.

Te midden van de vlammen, hoog als een dubbeldekker, ontwaren ze een man op het dek. Het is de kapitein van de SS Barnhill. Te zwaargewond om zich nog te kunnen bewegen, luidt hij de scheepsbel, het touw tussen de tanden geklemd…”

3 mei 2019, Eastbourne, Sovereign Harbour

Terwijl ik de ontbijttafel dek, zit Las gekluisterd aan het schermpje van zijn telefoon, iets wat zelden gebeurt. Als het YouTube filmpje afgelopen is, trekt hij aan mijn mouw. ‘Dit moet je zien..’ zegt hij, duidelijk onder de indruk.

Juli 2018

Kalm vertelt een man hoe hij tijdens een zeilwedstrijd -alle hens aan dek!- uit de kajuit wordt geroepen. Het is nacht, een niet aangekondigde storm raast over Lake Michigan. In zijn haast krijgt Mark, zo heet de man, de sluiting van zijn reddingsvest niet dicht en laat het maar zo. De spinnaker moet naar beneden en snel. Door het veel te grote zeil is de boot als op hol geslagen en nauwelijks te besturen. En dan gebeurt het. Mark valt overboord..

De Meridian X, haar spinnaker nog steeds niet naar beneden, verwijdert zich aan een rotvaart van de drenkeling… Pikdonker is de nacht…De wind trekt aan tot 50, 55knts…

Ik bekijk het filmpje, Las kijkt nog eens mee. Op zee kan het dus echt wel fout gaan, maar in dit geval loopt het gelukkig goed af… De Amerikaanse zeiler wordt gered, dankzij het fluitje van zijn reddingsvest…

We zeilden op 1 mei van Nieuwpoort naar Dover, op 2 mei van Dover naar Eastbourne en vandaag gaan we met onze fietsjes de omgeving verkennen.

Een in het havenkantoor opgepikt toeristisch blaadje noemt de toppers van Eastbourne. De pier, Beachy Head, de kiosk op de Grand Parade, het RNLI museum… We waren hier al eerder maar het RNLI museum bezochten we nog niet. Na een ommetje op de pier, rijden we er naar toe.

Museum blijkt wel een heel groot woord voor de kleine ruimte, volgepropt met ingelijste foto’s van bootjes in wilde zeeën, stoffige modelscheepjes en curiosa, helemaal achterin een RNLI winkel, ondergebracht in het voormalig reddingsstation van Eastbourne.

De RNLI, de Royal National Lifeboat Institution is een liefdadigheidsinstelling van bijna 100 jaar oud, die onafhankelijk van de Coastguards en de overheid opereert. Vanuit 238 reddingsstations, met 444 reddingsboten en ruim 40.000 vrijwilligers redt de RNLI dagelijks boten en bemanningen uit benarde situaties op zee… Donaties en giften, groot en klein maken hun werking mogelijk. Ik heb een grenzeloze bewondering voor deze organisatie en wanneer we op onze zeilvakanties in Engeland een RNLI winkel zien, lopen we er vaak binnen om iets te kopen, een koffiemok, snoepjes, een keukenhanddoek, herbruikbare boodschappentasjes… In Whitby is het museum echt een bezoekje waard, en in Arbroath, Schotland is de enige lifeboat te zien die nog van een helling het water in gaat. Er zijn niet alleen de lifeboats, maar ook de lifeguards. Dat zijn de redders op het strand, te herkennen aan hun geel met rode outfits.

’s Middags doen we ons te goed aan (very british) fish and chips, mét salt and vinegar, of course! Later op de dag -het grijze weer heeft plaats gemaakt voor een frisse blauwe lucht met sneeuwwitte wolken- fietsen we nog een stuk langs het keienstrand richting Pevensey Beach.

Een plakkaat met toeristische info op het strand trekt onze aandacht. Het beschrijft een stuk geschiedenis van ruim79 jaar geleden.

20 maart 1940

Ter hoogte van Beachy Head wordt het cargoschip de SS Barnhill door een Duits vliegtuig gebombardeerd. Een inferno. Brandend drijft het schip traag tot voor het strand van Pevensey waar het uiteindelijk zal zinken. De helden van de RNLI kunnen 32 van de 34 bemanningsleden van het schip halen. Waar onder als laatste de kapitein van het schip. Hij wordt als bij wonder teruggevonden midden de vuurzee.

Het enige wat in 1940 de zwaargewonde kapitein O’Neill nog kon was de scheepsbel luiden op zijn brandend schip. Toen de redders dit hoorden, keerden ze nog één maal terug naar het schip.

Ik denk terug aan het YouTube filmpje dat we vanochtend bekeken. De Amerikaanse zeiler werd gered door als een gek op het fluitje van zijn reddingsvest te blijven blazen. Als bij wonder hoorden zijn makkers het en konden hem redden.

Een scheepsbel, het fluitje van een reddingsvest, het verschil van leven en dood…

Wanneer we de volgende morgen net na laag water Eastbourne buitenvaren, kunnen we de resten van de SS Barnhill  zien, als stille getuigen van deze ramp…

En hier het YouTube filmpje: man overboord