20 juni 2017

Soms zit het gewoon lekker mee. De langste dagen van het jaar en een droom van een zomerweer… Meer dan 16 uren zonlicht, onbetaalbare luxe. Op slag zijn ze vergeten, de jaren dat die magische zomerzonnewende aan ons voorbijgaat omdat het hier soms zo grijs is dat je echt bang zou worden dat de hemel je op de kop valt. Of de jaren dat de centrale verwarming nog brandt in juni, ’s morgens in de badkamer, tegen de ochtendkilte. Niet nu. Vlotjes klimt de temperatuur boven de 25°C en dit al dagen aan een stuk. Na een koele werkdag op kantoor -die airco hebben we toch niet voor niets- blijft het nog uren licht en daar willen we van genieten.

Gewoon trossen los, de havengeul uit en het water op. Het heerlijke van deze dagen is dat we het stukje zee voor onze thuishaven bijna voor ons alleen hebben, zo kort voor de zomergekte van juli en augustus. Onze speeltuin. We varen recht het zeegat in, de zon tegemoet. Om dan traag zeilend terug te keren richting havengeul, met vanuit de kuip eersteklas zicht op een machtige zonsondergang.

Koken laat ik voor wat het is. En toch genieten we van een toprecept. Een slaatje, wat garnaaltjes. Achter ons de zon die uit de paarsblauwe hemel traag de zee in zakt, slordige slierten dieporanje met zich mee slepend. Uit de boxen een heerlijke afspeellijst, bijeen gegrabbeld in een zomerse bui. Luid en wijd galmt onze muziek schaamteloos over het water, geen mens die het hoort behalve wij. Ik weet het, het is melig, maar melig klonk zelden zo goed. Eén nummer wil ik wel weggeven… Ze waren ooit tweede op het Eurovisie songfestival -1973 voor wie het echt wil weten- en op een enkele hispanofiel na kent niemand nog hun naam, maar vandaag winnen ze voor mij het festival van de langste dagen. Mocedades en hun onsterfelijke Eres tú…

Zet die volumeknop maar open…

BewarenBewaren

BewarenBewaren