Zaterdag 28 april 2018
Royal Harwich Yacht Club
“Waarom zeilen we toch?” Een goedlachse vrouw sjouwt een zeilzak van haar boot het ponton op. Ze is klein, niet meer zo jong, maar kwiek.
“Ik zou het niet weten!”, lach ik terug. “We zien wel wat morgen brengt!” Uitvallende mist die overgaat in motregen, motregen die zich vermomt als mist, grijs en nat, hoe dan ook.
“Morgen? Goh, dan wordt het helemáál ellendig!” giert ze.
Lachend halen we de schouders op, kruipen wat dieper weg in onze zeiljassen en gaan op stap.
Hier op de River Orwell lijkt het wel winter in de lente. Een dag eerder vaarden we van Nieuwpoort naar Harwich. 77 mijl, de helft op motor, de helft zeilend. Het was koud maar af en toe kleurde de zon toch even de dingen. Vandaag is alle kleur verdwenen, de wereld in zwart wit.
Na een nachtje aan het ponton van de Half Penny Pier, vaarden we vanmorgen 9 mijl de rivier op. De Royal Harwich Yacht Club, dat zijn twee pontons en een mooi clubhuis. Op een half uur wandelen ligt het legendarische Pin Mill.
Om niet de hele dag binnen te zitten besluiten we die wandeling toch maar te doen, ondanks het ongezellige weer.
Pin Mill lijkt nog in wintermodus, veel boten staan nog boven. Sommige zullen nooit meer varen, ook al heten ze ‘De Hoop’ en ‘Onderneming’..
We warmen ons in The Butt and Oyster aan een koffie en stappen terug.
Aan boord maken we het gezellig, sluiten de winterse lente buiten en buigen ons over de kaarten en het weer. Op zondag zal er een strakke noordenwind staan, in de nacht van zondag op maandag gaat het stormen. Maandag houdt de noordenwind aan en voor dinsdag is er zuidwest op komst. Brightlingsea op River Colne lijkt me wel wat voor zondag. Een kleine 30 mijl en bezeild. Maar om dan op maandag van Brightlingsea naar Ramsgate te varen moet je nauwkeurig navigeren tussen zandbanken en windmolenparken. Na zorgvuldig wikken en wegen besluiten we toch maar af te zien van dat plan en beslissen om in één keer naar Ramsgate te varen, daar een dagje te blijven en op dinsdag naar Nieuwpoort terug te varen. Een dagje in Ramsgate, denk ik bij mezelf, wat gaan we daar doen, wandelen, fietsen?
Zondag 29 april 2018
Op zee zet de noordenwind door, al gauw moeten we onze volle zeilen reven. Wanneer we het Fisherman’s Gat (ja, echt, zo heet de passage van The Black Deep naar The Knock Deep) in gaan, schrikken we van de zeegang. Het diepteverschil maakt de zee hier grimmig. De Thames monding is als vaarwater niet te onderschatten!
Maar van zodra we de ondieptes achter ons hebben, wordt de zee aangenamer en zeilen we sneller dan verwacht naar Ramsgate.
Maandag 30 april 2018
Wijziging in het weerbericht. Het aangekondigde stormpje dat amper een nacht zou aanhouden, wordt regelrecht noodweer. Voor dit stuk Engeland wordt in 24h evenveel neerslag voorspeld als normaal gezien in een hele maand valt. De wind zal gedurende 24h meer dan stevig tekeer gaan.
We liggen als gek te jagen aan het ponton. De havenmeester komt tegen een uur of elf bij ons langs. Dat het lelijk gaat doen, waarschuwt hij. Over een uur, bij hoog water zal de storm op zijn ergst zijn, en zal de zee vast over de muur slaan. Blijf aan boord, kom niet buiten, geeft hij nog mee. Niets wandelen, niets fietsen. Wij blijven aan boord, gegijzeld in Ramsgate…
Pat Panick 