26 mei 2022. Ona. 62°51’ N 6°33’ E.

Zon, blauwe lucht, geen wolkje te bekennen…

‘Heb je zin om de vuurtoren op te gaan, ik heb de sleutel? We kunnen net op tijd zijn voor de zonsondergang!’

Dat laten we ons geen twee keer zeggen, trekken snel jas en muts aan en lopen de vriendelijke Noor achterna. Hij is de schipper van de grote Grand Banks motorboot die achter ons aan de steiger afgemeerd ligt. Er volgt een niet helemaal duidelijk verhaal van familie die hier in het oude loodshuis woont waardoor hij over die sleutel beschikt. ‘Hier’, dat is het eilandje Ona. We zijn er vandaag in vijf uur en met een heerlijk zeilweertje heen gevaren vanuit Ålesund.

Ålesund was mooi. Maar ook druk. En een beetje platgelopen door groepen toeristen van de cruiseboten die hier dagelijks aanmeren. De stad leeft op het ritme van die cruiseschepen. Winkels gaan open als de passagiers als een golf komen aanrollen en sluiten in de late namiddag als ze naar hun drijvende hotels terugspoelen. Je hoort hier Amerikaans, Spaans, Frans en zelfs Nederlands. De stad heeft een wat ongewone uitstraling. Na een allesverwoestende brand in 1904 werd voor de heropbouw gekozen voor de Jugendstil die toen in de mode was. Statig, kleurrijk en niet zo Noors uitziend zijn de gebouwen. Kleurrijk zijn ook de fresco’s in de mooie kerk. En voor een schitterend uitzicht over de stad moet je naar uitkijkpost Fjellstua, je zal je de klim van 614 traptreden hoog niet beklagen. En voor ik het vergeet, mocht je hier ooit komen, ga dan zeker eens langs bij shipchandler Sverre Eidsvik, een heerlijke winkel.

Maar nu zijn we dus in Ona en op weg naar de vuurtoren, Ona Fyr. De zon kwam vandaag op om vier uur en gaat onder om elf uur. Dat is drie uur meer licht dan nu in België… Maar als we bij de toren aankomen blijkt de man een verkeerde sleutel mee te hebben. Hij snelt terug naar het dorp en komt even later terug. We klauteren omhoog, via een ijzeren draaitrap en een bijna verticaal houten trapje, en nét wanneer de zon de horizon aantikt staan we boven. We voelen ons de koning te rijk. Hier kijk je 360° om je heen, in het westen gaat de zon onder, daaronder net achter de kade, ligt de boot en in het oosten kleuren de wolken ineens helemaal roze. Beneden bontgekleurde huisjes op een kluitje.

Amper 12 mensen wonen er nog permanent op Ona, dat enkel via een ferry in verbinding staat met het vasteland. Tijdens het toeristisch seizoen, dat nog moet beginnen, komen er tweedeverblijvers en dagjesmensen. Nu is het er stil. Puur. En mooi.

28 mei 2022. Håholmen. 63°1’ N 7°24’ E.

Regen, wind, geen stukje blauwe lucht te bespeuren…

‘Wil je de ‘Saga Siglar’ zien? Eigenlijk is het museum gesloten maar ik heb de sleutel. Als je wil kan je gaan kijken. Of weet je, ik ga alvast voor jullie openmaken.’

‘De laatste Viking’, zo wordt Ragnar Thorseth wel genoemd. Een avonturier zoals je er maar weinig hebt. Als prille twintiger roeide hij van Noorwegen naar Lerwick op de Shetland eilanden en nog niet zo lang geleden deed hij, een krasse zeventiger intussen, die prestatie nog eens over. In alle jaren daartussen beleefde hij tal van avonturen. Het strafste moet wel de wereldomzeiling eind jaren ’80 geweest zijn met de ‘Saga Siglar’, een reconstructie van een vikingschip. Met die tocht wilde hij aantonen dat de Vikingen nog vóór Colombus Amerika hebben ontdekt. Helaas leed het schip in 1992 schipbreuk in Spanje en hier op Håholmen staan de restanten. Het eiland was eigendom van de mama van avonturier Ragnar. Toen het met de visserij niet meer zo goed ging, werden alle huisje van het vissersdorp gerestaureerd tot zeer instagrammable cottages. En niet alleen kreeg Ragnars gestrande schip hier een onderkomen, er is nog een replica gebouwd waarmee toeristen in de zomer tochtjes kunnen maken.

Het mag dan nu wel pokkenweer zijn, het is hier stil. Puur. En mooi.