Zondag 9 juli 2017

Na onze mooie nachttocht varen we ‘s ochtends de Solent door tot Yarmouth. Ik roep op voor een ligplaats. Een vriendelijke jongen van de haven vaart ons tegemoet en gidst ons naar een vrije plek aan het ponton, wat charmant!

Na een tukje en wat opruimen besluiten we te gaan fietsen, en waarom niet, tot aan het punt waar je uitzicht hebt op de beroemde Needles. Het zomert en zwetend trappen we traag hellingen op, dalen uitblazend en met een flinke vaart hellingen af.

Voor wie deze illustere rotsen niet zelf voorbij vaart op zee, is er dus de kaap met het uitzicht, helaas uitgebaat als een soort pretpark. Ijsstalletjes, winkeltjes met prullen, een kermismolen. Op Alum Bay, het strand beneden -je kan er met een stoeltjeslift naar toe- is zand te vinden in vijftig tinten zandkleur. Er is een winkeltje waar je zelf je flacon kan vullen met laagjes, als souvenir. Dan weet je genoeg… Maar het uitzicht van op de kaap is prachtig, er ligt een indrukwekkend motorjacht voor anker, de zon straalt, dit lijkt de Middellandse Zee wel. We fietsen terug langs de rivier Yar.

Maandag 10 juli 2017

Gisteren was ons opgevallen dat de top van de mast heel licht afboog naar stuurboord, en dat de eerste zaling aan bakboord iets omhoog stond. Bij het inrollen van het grootzeil hadden we ook wat weerstand gevoeld, dit is niet pluis. We besluiten er naar te laten kijken. Het bedrijf in Yarmouth is te druk, maar in Lymington wil Ocean Rigging er wel naar kijken. En zo varen we naar de overkant. De mensen van Ocean Rigging fixen het euvel, controleren de verstaging en regelen bij waar moet. We besluiten niet nog een dag in Lymington te blijven maar door te varen. Het weer is indrukwekkend, een stevige wind, wolken, blauwe lucht. Het water is helgroen turkoois. Het opkruisen -de Solent uit- gaat goed, 7, 8 knopen, we schieten vooruit, euforisch over de omgeving!

En dan, ineens, verwarring. Een west kardinaalboei. “Die moeten we ten westen voorbij, dat is aan bakboord laten”, roep ik. “Nee, nee, dat kan niet”, reageert Las. “Daar ligt een zandbank, daar moeten we wegblijven, de boei aan stuurboord!” “Nee”, gil ik nu, “dat klopt niet!” “Maar kijk dan, het water breekt dáár”, wijst Las, “wegwezen!” We gaan overstag, net bij de boei, de stroming sleurt ons er naar toe, het is nipt allemaal. We roepen om het hardst wie nu gelijk heeft, maar laten het dan met rust. Hier eerst uit zeilen en het dan nog eens bekijken. En wat blijkt? We hebben allebei een stukje gelijk. De boei moesten we wel degelijk ten westen voorbij, daarin had ik gelijk. Maar die zandbanken, The Shingles, moesten we ook absoluut mijden. En de afstand tussen het uiterste puntje er van en de west kardinaalboei is op dat punt amper 0,2 mijl. De kardinaalboei ligt ruim van het gevaar dat ze aanduidt, ze aan de ‘foute’ kant voorbijgaan, daar viel dus wel wat voor te zeggen. Dat was Las zijn gelijk. Als we onze track op plotter én Ipad er op nakijken, blijkt bovendien dat de boei in realiteit niet op precies dezelfde plek ligt als op onze kaart…

Twee keer de Needles, dat vergeten we niet snel!