29 juni 2016

Van de Orcadians wordt gezegd dat het boeren zijn met een boot en van de Shetlanders dat het vissers zijn met een boerderij… De Orkney’s liggen al mijlen achter ons, nu vertrekken we noordwaarts naar de Shetlands.

20 mijl liggen er tussen Fair Isle en Sumburgh, het zuidelijkste puntje van de Shetland eilanden. Dit stuk water heet The Hole en de zee kan hier bij zwaar weer lelijk te keer gaan. De Shetland eilanden –wow, zijn we al bijna zo ver?- bestaan uit zo’n 100 eilanden, holms en rotsen. Een holm, daar hebben ze hier een eigen definitie voor. Het is een eilandje, waar zo veel gras op staat dat je er één schaap kan vet mesten, twee schapen te eten geven maar waar drie schapen verhongeren. Een klein eilandje dus.

Die eilanden zijn rotsachtig en niet zo plat als die van Orkney, maar er staan ook –net zoals in Orkney- nauwelijks bomen op. Je moet niet vragen hoe hard het hier een groot deel van het jaar waait.

Onze bijbel aan boord, de Reeds Nautical Almanac is formeel. Pleziervaart heeft hier van oktober tot maart niets te zoeken wegens te ruige weersomstandigheden. En onze vaargids voor de Shetland eilanden geeft ook nog mee dat jachten die hier komen varen op zichzelf aangewezen zijn en dat eisen aan uitrusting en bemanning hoger liggen dan in gemiddeld zeilgebied. We zijn gewaarschuwd.

Maar vandaag is de zee meegaand. Er staat een stevige wind maar die zit mee en we lopen soepel. Jammer dat het regent, maar je kan niet alles hebben. Als wind en stroming een tandje bijsteken vliegen we naar de overkant. Van de zuidpunt tot Lerwick is nog zo’n 22 mijl en met een gemiddelde van 6,6 knopen sjezen we daar naar toe.

Tot onze verrassing worden we bij het afmeren geholpen door iemand die we eerder al ontmoetten… Het moet een week of twee geleden zijn -we verliezen een beetje het gevoel van tijd- toen we in Scarborough waren. Aan het ponton daar waren we gecharmeerd geraakt door een klein fijn rood jachtje. Het was een koket, elegant scheepje, de schipper een jonge niet onknappe dromerige man… En nu, hier, in Lerwick, komt die in de stromende regen onze lijnen aannemen. Is dat kleine bootje hier helemaal naar toe gezeild? We zijn zo geïntrigeerd dat we de jongeman voor een glas wijn en een babbel uitnodigen aan boord. Zoals alle solozeilers slaat die ons aanbod niet af. Ja, hij vaart solo met dat mini bootje. Een helrode Corribee 21, 6,30m. Waar hij heen gaat? Naar het westen, glimlacht hij. Meer duidelijkheid is er niet. Een plan, ja, maar a loose plan… Met Betsy, zijn bootje. Je kan volgen waar ze zijn, hij en zijn Betsy…