Dinsdag 21 juli 2015

Østri Seli of Seløy, bij Korshavn.

In Noorwegen zijn er twee talen, lees ik in onze vaargids. Dat wist ik niet. Er is ‘Bokmål’ en er is ‘Nynorsk’. Daardoor kan het al eens zijn dat je in vaargidsen en op zeekaarten verschillende spelling hebt van de namen van de eilandjes, baaitjes, bakens. Alsof het hier nog niet ingewikkeld genoeg is.

Vandaag varen we weg van Rasvåg, ronden de kaap van Lista en varen het scherengebied in. Scherenkust, nog zo’n woord dat ik niet echt kende. Scheren zijn lage rotsen. Tussen die rotsen is het hier soms verrassend diep, 100 m en meer. Het is wat bevreemdend om zo tussen de rotsen te varen. Af en toe zie je een stang in het water staan, met wat branding rond. Daar zit dan een ondiepte. De Ipad met Navionics kaarten geeft het wel allemaal erg duidelijk weer. Het went snel en is erg mooi. We varen naar Korshavn, maar daar liggen nogal wat boten op een kluitje, we hebben meer zin in een stille plek. Een beetje verderop liggen twee eilandjes, Østri Seli en Vestri Seli op de kaart. In onze vaargids heet het Seløy dus… Ze zijn met een dam verbonden waardoor een soort havenkom of baai is ontstaan, waarin je mag ankeren of afmeren aan een van de houten steigers. Het is niet altijd duidelijk of die publiek of privé zijn. We vinden een leuke plek. Behalve wij liggen er nog twee jachten, een Noor en een Deen.

Rondom de baai staan kleine charmante huisjes. Vakantiehuisjes, maar dan knoddig. We gaan een wandeling in de buurt maken. Er is maar één pad rond de havenkom en soms loopt dat gewoon door de tuintjes van de huisjes. Die hebben veelal een eigen stuk ponton met tafel en stoelen er op, en een bootje afgemeerd. Gezellig.

Las gaat barbecuen. Terwijl de barbecue op het ponton staat te smeulen en wij lekker aan de aperitief zitten, dagen plots als uit het niets drie gekke kerels op. Eén van hen draagt een felroze rok, ze dansen meer dan ze lopen. Eén van hen lijkt op Johnny Depp en heeft drie rozen mee die hij ons met een brede zwaai en een diepe buiging overhandigt. ‘The only thing missing here is flowers’, lacht hij, zijn Engels heeft een vreemd accent. Voor we goed en wel van de verrassing bekomen zijn, zijn de drie hippie-achtige snuiters alweer weg gehuppeld.

En zo krijg ik onverwacht nog bloemen op mijn verjaardag…

Al valt de avond en wordt het fris, -we leggen een dekentje over onze knieën- vakantie nemende Noren blijven varen. De jeugd ontmoet elkaar hier niet in de discotheek, maar op het water. Ze flirten met hun boten en bootjes. Maar fijn genoeg respecteren ze de snelheidsbeperking. Op open water geven ze gas, binnen de havenkom wordt er respectvol gas teruggenomen.

Aan de overkant van onze ligplek zitten twee mannen tegen de gevel van hun huisje aan een tafeltje. Uren zitten ze daar al te keuvelen, het lijken Statler en Waldorf wel. Alleen al naar hen kijken is vakantie…