Van Europa via Afrika naar Zuid-Amerika en terug…

Er liggen enkele jaren tussen onze belofte om DanceMe de Atlantische Oceaan te helpen overzeilen en nu, januari 2022. Het zou de eerste grote oversteek worden in het masterplan van Hans en Sabine. Van Mindelo, São Vicente naar Waterland Marina & Resort, Suriname, zo’n 2000 mijl. Het precieze moment is vaag, misschien door de glaasjes wijn van toen, maar een gemaakte belofte komen we na. En zo staan we nu op Cesária Évora Airport te wachten tot onze rugzakken van de band rollen. Na een treinrit van Brugge naar Zaventem zijn we via Lissabon gevlogen. Was de vlucht Zaventem – Lissabon een tikje saai, nu klinkt luidruchtig gejoel als de piloot aankondigt dat het 25°C is op onze bestemming. Onze overwegend Kaapverdische mede-passagiers hebben hun warmte duidelijk gemist.

Voor ons is de stap van 5°C naar 25°C ook wel een dingetje. Zwetend lopen we het ponton op en een wereld in die ik heel voorzichtig de sailing-community-van-het-moment ga noemen. ‘Wat zijn jullie bléék!’ luidt de begroeting…

Waar de sailing-community-van-het-moment, hier verenigd in Mindelo, mijl per mijl hun bruine (sommige rode) kleurtje en zee-benen hebben opgebouwd, worden wij, vers en wit, ingevlogen van Europa naar Afrika. Onze rugzakken zijn zwaar, maar niet door een uitgebreide garderobe… We hebben nogal wat boot-dingen mee. Een scepter, hoezen voor stootwillen, een epirb, filters voor de watermaker, een bankkaart. Ook voor het Belgische jacht Offspring, een Rival Bowman met een oogstrelende lijn, hebben we een wisselstuk mee.

Onzichtbare draden verbinden bepaalde aan ponton of anker schommelende boten. Gedeelde belevenissen en Whatsapp-groepjes weven een netwerk waar je geen deel van uitmaakt. Daar sta je dan, een tikje onwennig, nog steeds wat zweterig. Als de weerberichten tegen blijken te vallen, -geen wind in de eerstkomende dagen-, en het vertrek wordt uitgesteld, komt er tijd vrij waar je geen blijf mee weet…

De crew van DanceMe is niet meer dezelfde als in de tijd van onze belofte. Hans en Liesbeth vormen nu het zeilteam en met Liesbeth moeten we nog kennismaken. Ook aan boord is het voorzichtig aftasten. Territorium kan een raar woord lijken, maar toch is het waar we plaats komen innemen. Een wat vreemd geëindigde opstapper-ervaring op het traject El Hierro – Mindelo deed schipper en scheepsmaat nadenken en ze werkten een erg gedetailleerde onboarding procedure uit. Enerzijds verrast het schoolse kantje ons, anderzijds kan je misschien nooit te veel goede afspraken maken?

Nog belangrijk vóór vertrek is uiteraard de bevoorrading. Lang houdbare voeding kochten Hans en Liesbeth al op de Canarische Eilanden, waar winkels een stuk beter gesorteerd zijn. Hier in Mindelo rest vooral de aankoop van verse groenten en fruit voor vier personen, voor minstens twee weken. Verschillende eetgewoontes, kookplannen, hoeveelheden, houdbaarheid, het is soms een beetje een gokje.

Ik ben blij als het moment van vertrek er is, als de tocht kan beginnen… Daarvoor zijn wij, opstappers, gekomen. Op het ritme van het wachtensysteem en de beurtrollen voor koken en afwassen rijgen de dagen op de oceaan zich moeiteloos aaneen. De zon gaat op, de zon gaat onder, de volle maan van bij het vertrek krimpt elke dag een stukje tot ze helemaal weg is. Elke dag maken we ons de leefruimte een beetje meer eigen. En leren en ondervinden ook nog veel on-the-go. Want hoe gedetailleerd de onboarding gesprekken ook waren, veel van de praktische systemen, schootvoering, bomen met op- en neerhouders, wegneembaar stagzeil, lij-ogen, plotter, giek-rem, Hydrovane windvaan, zijn voor ons nieuw of anders.

We zijn over de helft, het aantal mijlen naar de bestemming neemt af, het mailverkeer met de sailing-community-van-het-moment neemt toe. 16 dagen na vertrek uit Mindelo varen we de Suriname rivier op en meren enkele uren later af bij Waterland Marina & Resort. Bemanningen nemen lachend lijnen aan, omhelzingen volgen. Sommigen die hier met open armen staan, hebben wij nog nooit gezien, anderen hebben we enkel vluchtig ontmoet, twee weken geleden… Ietwat bevreemdend. Luttele dagen later gaat alweer onze terugvlucht.

Bruin als hazelnootjes en een beetje rillend van de kou tillen we onze rugzakken van de bagageband in Schiphol. In 8 uur en 20 minuten zijn we van Zuid-Amerika terug naar Europa gevlogen. Dat moet, slordig gerekend, zo’n dikke 80 maal sneller zijn dan zeilend…